BİR KEZ OLSUN

Rastlar mısın yazılarıma? Gözü yaşlı bir yazarın yakarışlarına? Yazdıklarımdan daha çok yazamadıklarımda anlatıyorum seni. İki kelimemden biri sen olduğun için mi dinlemiyorlar beni? Ezberlemişler hikayemizi. Yoksa sesimi mi duyuramıyorum? Soluğumda kalmış nefesim, konuşamıyorum. Yazmayı biliyorum belki ama hislerimi asla söyleyemiyorum. Gurur mu yapıyorum yoksa kendimi mi koruyorum, bilmiyorum. Sayıklıyorum adını defalarca, duymuyorsun. Tam unutacağım anda sen sesleniyorsun. Ağır geliyor bu his bana, yüreğim kaldırmıyor. Sanırım seni bir kez daha görmeyi o kadar çok istiyorum ki rüyama kadar geldin. Gerçek değildi belki ama bu bile bana yetti. Ve daha fazlasını istemekten kendimi alıkoyamıyorum. Adımı senin sesinden duyabilmek. Oysa şuanda sesini duysam, ağlayacak gibiyim. Ve seninle konuşabilmek için o kadar çok bahanem var ki hiçbirini kullanmıyorum. Daha sonraya saklıyorum. Mesela senin mahallene taşınmayı düşündük. Sen bana bir adım bile atmazken, ben mahallene kadar geliyordum. Yolda karşılaşacaktık seninle ve ben kendimi tutamaz, sarılırdım sana. Şimdiden kendimce o kadar güzel hayaller kurmuştum ama ev satıldı. İyi ki satıldı. Çünkü biliyorum ki ben sana koşa koşa gelsem bile sen bana niye geldin ki dersin. Ve durum böyleyken sana rağmen sana sarılmak ne haddime! Kanatıyor içimi, hiçbir zaman yaşanmayacak güzel hayallerim. Düşünme artık diyorum kendime. Ama her şarkıda seni anımsıyorum. Mesela diyor ki 'Sarılmak varken kupkuru bir selamı seçtin.' Söylesene neden? Bir neden arıyorum fakat bulamıyorum. Neden içimde dokunulmaz bir boşluk varmış gibi hissediyorum? Kimsenin dolduramadığı bu boşluk, eksik bırakıyor beni. Bir kez olsun dokunamamışken sana, sen nasıl dokunuyorsun yaralarıma? Neden özlüyorum? Acıyı özlemek olur mu? İçimi kavuran acılara sırf seninle diye katlanmak nedir? Haksızlık değil mi bir kez olsun sana seslenememek? Bu kadar sağır mısın bana? Ve ben bu kadar kör müyüm sana aldanan? Şimdi bir körün bir sağıra çok güzelsin demesi gibiyiz. Hayallerimdeki güzel olan seni anlatmaya kalksam hiçbir zaman duyamayacaksın. Ama ben yine de anlatıyorum. Acı verecek kadar güzelsin. Acıyı çeken ben olsam da seninle sana tutunuyorum. Bırakmak istemiyorum, zor tuttum seni. Kaybettiğimi düşünmem saçma. Çünkü hiçbir zaman seni kazanamadım. Ama hep benimleymişsin gibi. Bir parçammışsın gibi. Ve ben kopan bu parçamı o kadar özlüyorum ki içim sızlıyor. Bunu dile getirememenin yükünü kaldıramıyorum. Bir kez olsun duyar mısın beni? Çünkü bir kereliğine söyleyeceğim. Seni özledim.
-Vildan Çağla Köstem
Diğer yazılarımda görüşmek üzere..
Yorumlarınızı bekliyorum..