VAZGEÇİŞLER SEMTİ

Bir adım sesinin tüm sokağı çınlattığı bir yolda, hıçkırıklara boğulacak gibiyken, sessizce ağlamanın kaçınılmış bir çaresizliği var. Pencerelerinde başkalarının üzüntülerini izlemekten zevk alacak kişiler beklerken, dışarıda mutsuzluğunu saklayan bir insanın yüzünden hüzün akıyor. Gözyaşlarıyla ıslattığı kaldırımdan kalkabilecek bir güç ararken belki de en büyük çöküşünü yaşıyor. Ve insan o zamanlarda en vurucu noktanın, üzüntüyü tüm dünyaya haykırarak ağladığı zamanın değil, ağrıyan gözlerden akacak bir damlanın kalmadığı zaman olduğunu anlıyor. Sanki artık ağlamaktan bile vazgeçmiş gibi gözükse de aslında olan gözyaşların ayaklandırdığı bir isyan. Tüm çöllere yetecek kadar akmış olan gözyaşları, bir kalbin doyumsuzluğuna yetememeye dayanamıyor. Pes etmeyi bilmeyen ruhun, değer bilmemiş iyi niyeti uğruna göz pınarlarını harcamasına karşılık çıkmış olan bu isyanın kurtuluşu bir vazgeçiş. Ağlamaktan değil ağlamaya sebep olan şeyden vazgeçmek. Somutluğa kavuşmuş hüznün dalgalarından kurtulabilmek, ağlayışlarda boğulmaya göz yumabilecek sebebiyetten vazgeçmeye yatıyor. Benim hiçbir zaman vazgeçmeyeceğimi düşünen kibirli, acımasız sebebiyetim, şimdi o vazgeçme eşiğinde gözyaşlarımın tükendiğinin farkına varıyorum. Körü körüne inanmayı seçtiğim gerçeklikten uzak tüm söylediklerin hala ezberimde. Tereddüt bile etmeden, sarf ettiğin kırıcı cümleleri unutabilmek, çıkmaz bir sokağa itiyor. Unutamamaktan kaçamasam bile artık aynı sözleri duymaktan vazgeçiyorum. Defalarca kaybolduğum yalanlarının haritasını çıkardım. Böylelikle artık bu yolun sonunu görebiliyorum. Sonsuzluğa ulaşabilecek dönemeçlerindeki kalabalık bir durakta veda zamanı. Kalabalığa karışıp seni yalnız bırakma niyetimi maruz gör, her zaman seninle olup seni takip edecek gölgenin karanlığıyla birliktesin. Etrafını saran bu karanlık yüzünden beni görememeni anlıyorum. Anlam veremediğim bütün şiirleri ağlatan yakarışımı duyamaman. Bütün hislerinden arınmışken benim saf duygularıma karşılık vermeni bekleyemem. Bir gölgeden bile daha yokken bu yolda varlığımı sürdüremem. Bu yüzden son kez ağladığım bu durakta vazgeçişimle, karanlık semtinden ayrılma vakti. Hiçbir zaman beni göremediğinden dolayı bir daha seni görememek sorun değil. Bir ihtiyaç gibi olan sesinin kulağımdaki tınısı yeter. Sadece şimdi soruyorum sana. Senden vazgeçtiğim bu durakta, bir kez olsun sarılır mısın bana? Çünkü başka bir semtin sen kokmayan sokaklarında, hiçbir zaman bilmediğim kokunu özlerim.Sırf bu yüzden geri dönmeye çalışırsam eğer, alma beni semtine. Seninleyken yokmuş gibi olmaktansa, uzakta tüm varlığımla seni özlemeyi tercih ederim. Vazgeçmekten vazgeçeceğim zamanlarda, ağlayışlarımı duymayışını aklıma getiriyorum. Ve o zaman daha az özlüyorum seni. Biliyor musun? Sanırım ben alışıyorum.Bu vazgeçiş bir tek gözlerimi değil ruhumu dinlendiriyor. Aydınlık bu sokaklarda sana bakınıyorum da neredesin karanlık? Neredesin kurtulduğum kibirli, acımasız sebebiyetim? Neredeysen orada kal, ben aydınlıkta olmak istiyorum.
-Vildan Çağla Köstem
Diğer yazılarımda görüşmek üzere..
Yorumlarınızı bekliyorum..