DAĞINIK

Mutlu bir sonu hayallediğin kurgunun son yaprağında virgülle bitmiş cümleler görmüşsündür. Belki de görmemişsindir de bu bir tek benim görebildiğim bir kurgudur. Muazzam bir cümle oluşturabilecek kelimeler yerlerini kaybederek, cümlenin anlamını yitirmiştir. Noktayla bitirilemeyecek düzensiz kelimeler, virgülle devamı bekleniyor gibidir. Kelimelerin kendi yerlerini bulması, karmaşaya son verilmesi isteniyordur ama dağılmış bir cümleyi toparlayabilecek tek kişi yazarın ta kendisidir. Düzensiz hayatımı toplayabilecek olan yazar yükümlülüğündeki sen, gelip toplar mısın? Birbirine bağlanmış cümlelerdeki darmadağın kelimeler kafamın içinde bir karmaşaya yol açıyor. Sonunu göremediğim bu yolda sana sığınmak istiyorum. Darmadağın olmuş ruhumun arınması için bütün yitikliğime, özlemlerime son vermen lazım. Mutlu bir son uğruna katlandığım bütün imtihanlardaki çabalarımı görebilmen lazım. Eğer gücünün yetmediği zamanlardaysan bütün umutları toplayıp gelmen yeter. Aynı gökyüzü altında olabilmek, defalarca sarsılmış kalbimin toparlanabilmesine değer. Değmez diyen herkesle rekabet edebilecek gücüm var. Ama bir türlü yazmadığın, kavuşamadığım mutluluğun hayal kırıklığının yükü çok ağır. Oysa benim kolum dağınıkken, ben bu yükü nasıl tek başıma kaldırayım? Söylesene yazar, bu kurgunun sonunda acım kadar mutluluk var mı? Ya da en azından bir kez olsun mutlu olduğumu hissedebiliyor muyum? Eğer bir kez yürekten gülebilirsem, gülüşümü bütün cümlelerine duyurabilirim.Ve sanırım bu bana yeter.
-Vildan Çağla Köstem
Diğer yazılarımda görüşmek üzere..
Yorumlarınızı bekliyorum..