Kafesin biri, bir kuş aramaya çıktı..
Kocaman dünyada farklı sesler içerisinde tek bir sese odaklanabiliyorduk. Herkese sağır olup onu duyabilmek için can havliyle dinliyorduk. Dünya yansa içimizdeki küçük denize bir umut yeterdi. Umursamazlık değildi bu, çok umursamaktı. Etraftaki binlerce kuş umrumuzda değildi, bizim kuşumuz bize ötseydi , diğerlerinin cıvıltılarını duymazdık. Bir kargaya bin bülbülü seçecek kadar dardı gönlümüz. Çünkü o karga bizimle olsa 150 yıl mutlu olacağımızı biliyorduk. Gelip geçici mutluluklar yerine, 150 yıl bizim kuşumuzla üzülmeyi bile tercih ederdik. Gönlümüz tam bir kafesti işte. Ve bir kafese bir kuş sığardı. Fazlası olunca kuşlar arasında seçim yapmak gerekirdi. Bu yüzden bu kafeste bir kuş var. Her gün kafesten çıkmak için çırpınan, kafese de kendine de zarar veren bir karga ve sesine de görünüşüne de kafesi zorlamasına da katlanan bir kafes. Bu karga bu kafeste olduğu sürece acı çekecek. Ve belkide 150 yıl kadar kafeste bile kalacak ömrü olmayacak. Karga kafese konulacak bir kuş da değil. Özgür ve asabi ruhlu. Ama kafes bu anlamıyor, istediğini kapanına alıyor. Ve bir daha çıkarmıyor. Karganın feryatlarını duyuyor ama onu bırakamıyor. Karga çırpınışlarıyla kafesi kırabiliyor. Kurtarıyor kendini, kafes ise hırpalıyor kendini. Kırılmasına değil karganın gitmesine. Boş ve kırık bir kafes oluşu diğer kuşlara bakmasına neden olsa da kuşlar kırık kafeste kalamayıp gidiyor sağlam kafeslere. Karganın mutluluğuna şahit olan kafes bir kuş aramaya çıkıyor. Kargalara o kadar alışmış ki kafesine giren bülbülden haberi olmuyor. Ve bu bülbül istediği an gidebileceğini bilmesine rağmen bırakmıyor kafesi. Büyüleyici sesiyle değil, gitmeyişiyle dikkatini çekiyor kafesin.Kargaya kıyasla kısa ömründe büyük mutluluklar yaşatacağını vaat ediyor. Kargaların bağırışlarının arasında bülbülün narin sesini duyabilecek kadar alışıyor kafes bülbüle. Ve bir gün o gittiğinde yeni bir kuş aramaya çıkacağı düşüncesi üzüyor onu. Ama bülbül karga gibi kafesi bırakmıyor. O an anlıyor bu kafes-bu gönül- 150 yıl acı çekmek yerine kısa bir vakit de olsa mutlu olmanın değerini.Yanlış kuşları kafese almanın kafese zarar verişini anlıyor kırıklarına bakarak.Ve açık kafesten gitmeyen bülbüle daha çok değer veriyor. Karga ise ne kadar özgür ruhlu olsa da alıştığı kafeste olma hissi onu tekrar kafese girmesine itiyor. Devamında da denir ki ; bir kuş, kafes aramaya çıktı...
-Vildan Çağla Köstem
Diğer yazılarımda görüşmek üzere..
Yorumlarınızı bekliyorum..
Kocaman dünyada farklı sesler içerisinde tek bir sese odaklanabiliyorduk. Herkese sağır olup onu duyabilmek için can havliyle dinliyorduk. Dünya yansa içimizdeki küçük denize bir umut yeterdi. Umursamazlık değildi bu, çok umursamaktı. Etraftaki binlerce kuş umrumuzda değildi, bizim kuşumuz bize ötseydi , diğerlerinin cıvıltılarını duymazdık. Bir kargaya bin bülbülü seçecek kadar dardı gönlümüz. Çünkü o karga bizimle olsa 150 yıl mutlu olacağımızı biliyorduk. Gelip geçici mutluluklar yerine, 150 yıl bizim kuşumuzla üzülmeyi bile tercih ederdik. Gönlümüz tam bir kafesti işte. Ve bir kafese bir kuş sığardı. Fazlası olunca kuşlar arasında seçim yapmak gerekirdi. Bu yüzden bu kafeste bir kuş var. Her gün kafesten çıkmak için çırpınan, kafese de kendine de zarar veren bir karga ve sesine de görünüşüne de kafesi zorlamasına da katlanan bir kafes. Bu karga bu kafeste olduğu sürece acı çekecek. Ve belkide 150 yıl kadar kafeste bile kalacak ömrü olmayacak. Karga kafese konulacak bir kuş da değil. Özgür ve asabi ruhlu. Ama kafes bu anlamıyor, istediğini kapanına alıyor. Ve bir daha çıkarmıyor. Karganın feryatlarını duyuyor ama onu bırakamıyor. Karga çırpınışlarıyla kafesi kırabiliyor. Kurtarıyor kendini, kafes ise hırpalıyor kendini. Kırılmasına değil karganın gitmesine. Boş ve kırık bir kafes oluşu diğer kuşlara bakmasına neden olsa da kuşlar kırık kafeste kalamayıp gidiyor sağlam kafeslere. Karganın mutluluğuna şahit olan kafes bir kuş aramaya çıkıyor. Kargalara o kadar alışmış ki kafesine giren bülbülden haberi olmuyor. Ve bu bülbül istediği an gidebileceğini bilmesine rağmen bırakmıyor kafesi. Büyüleyici sesiyle değil, gitmeyişiyle dikkatini çekiyor kafesin.Kargaya kıyasla kısa ömründe büyük mutluluklar yaşatacağını vaat ediyor. Kargaların bağırışlarının arasında bülbülün narin sesini duyabilecek kadar alışıyor kafes bülbüle. Ve bir gün o gittiğinde yeni bir kuş aramaya çıkacağı düşüncesi üzüyor onu. Ama bülbül karga gibi kafesi bırakmıyor. O an anlıyor bu kafes-bu gönül- 150 yıl acı çekmek yerine kısa bir vakit de olsa mutlu olmanın değerini.Yanlış kuşları kafese almanın kafese zarar verişini anlıyor kırıklarına bakarak.Ve açık kafesten gitmeyen bülbüle daha çok değer veriyor. Karga ise ne kadar özgür ruhlu olsa da alıştığı kafeste olma hissi onu tekrar kafese girmesine itiyor. Devamında da denir ki ; bir kuş, kafes aramaya çıktı...
-Vildan Çağla Köstem
Diğer yazılarımda görüşmek üzere..
Yorumlarınızı bekliyorum..
Yorumlar